De Canadese Emma Hooper
is een liefhebber van zowel muziek als literatuur. Die liefde heeft
ze gecombineerd in de studie 'Musico-Literary' aan de universiteit
van East-Anglia (Engeland). Momenteel geeft ze les aan de Bath Spa
University. Daarnaast reist ze rond met haar muzikale project
'Waitress for the Bees' over dinosaurussen en insecten en speelt ze
in diverse bands. Etta & Otto & Russell & James is haar
debuutroman.
Otto, begon de brief, in blauwe inkt, Ik ben weg. Ik heb nog nooit het water gezien, dus daar ben ik heen. Maak je geen zorgen, ik heb de wagen voor jou laten staan. Ik loop wel. Ik zal proberen te onthouden terug te komen.
(altijd)
je,
Etta.
Wanneer de 83-jarige Etta haar huis verlaat om naar het oosten van Canada te gaan wandelen, ruim 3200 km naar de zee die ze nog nooit heeft gezien, denk je in eerste instantie: wat mankeert haar! En wat mankeer Otto, haar man, die alleen de wereldbol erbij pakt om te kijken hoe ze zal lopen en vervolgens papier-maché dieren gaat maken. Hij schrijft haar brieven – net als vroeger; brieven die nooit verstuurd worden maar wachten op haar terugkeer.
Gaandeweg het verhaal slaat verwondering om in bewondering en in ontroering en ga je als lezer helemaal op in hun geschiedenis.
Die begint ruim zestig jaar eerder wanneer de 17-jarige Otto en zijn jeugdvriend Russell op school in de klas komen bij onderwijzeres Etta, die van hun leeftijd is. Otto meldt zich aan het begin van de Tweede Wereldoorlog in het leger en begint een briefwisseling met Etta, die steeds intiemer wordt. Russell blijft thuis omdat hij door een ongeluk met een tractor slecht ter been is.
Op het moment dat Etta op reis gaat, weg van Otto en weg van Russell, neemt haar beginnende dementie steeds grotere vormen aan en vloeien heden en verleden als een trage stroom in elkaar over.
In deze prachtige roman komen zowel Etta als Otto als Russell aan het woord met hun herinneringen, emoties en lang vervlogen dromen. Emma Hooper heeft met dit boek een magnifieke roman neergezet, groots in zijn eenvoud en met liefdevolle pen geschreven. Haar werk leest als poëzie, met hier en daar grote witte vlakken wanneer er maar 1 of een paar regels op een pagina staan. Net als bij muziek is dit volgens Emma Hooper noodzakelijk om een rustmoment te creëren, waarin je het voorgaande kunt laten bezinken voor je je gaat richten op wat komen gaat.
De fysieke reis van Etta en de geestelijke reis van Otto, die zijn verleden als soldaat in de Tweede Wereldoorlog onder ogen moet zien, eindigt volgens Emma Hooper voor iedere lezer anders. Wat is waarheid? In een interview zegt ze hierover: 'vertrouw op de conclusies die je zelf trekt.'
Ik heb dit boek mogen lezen voor 'Een perfecte dag voor literatuur' van NotJustAnyBook.
Otto, begon de brief, in blauwe inkt, Ik ben weg. Ik heb nog nooit het water gezien, dus daar ben ik heen. Maak je geen zorgen, ik heb de wagen voor jou laten staan. Ik loop wel. Ik zal proberen te onthouden terug te komen.
(altijd)
je,
Etta.
Wanneer de 83-jarige Etta haar huis verlaat om naar het oosten van Canada te gaan wandelen, ruim 3200 km naar de zee die ze nog nooit heeft gezien, denk je in eerste instantie: wat mankeert haar! En wat mankeer Otto, haar man, die alleen de wereldbol erbij pakt om te kijken hoe ze zal lopen en vervolgens papier-maché dieren gaat maken. Hij schrijft haar brieven – net als vroeger; brieven die nooit verstuurd worden maar wachten op haar terugkeer.
Gaandeweg het verhaal slaat verwondering om in bewondering en in ontroering en ga je als lezer helemaal op in hun geschiedenis.
Die begint ruim zestig jaar eerder wanneer de 17-jarige Otto en zijn jeugdvriend Russell op school in de klas komen bij onderwijzeres Etta, die van hun leeftijd is. Otto meldt zich aan het begin van de Tweede Wereldoorlog in het leger en begint een briefwisseling met Etta, die steeds intiemer wordt. Russell blijft thuis omdat hij door een ongeluk met een tractor slecht ter been is.
Op het moment dat Etta op reis gaat, weg van Otto en weg van Russell, neemt haar beginnende dementie steeds grotere vormen aan en vloeien heden en verleden als een trage stroom in elkaar over.
In deze prachtige roman komen zowel Etta als Otto als Russell aan het woord met hun herinneringen, emoties en lang vervlogen dromen. Emma Hooper heeft met dit boek een magnifieke roman neergezet, groots in zijn eenvoud en met liefdevolle pen geschreven. Haar werk leest als poëzie, met hier en daar grote witte vlakken wanneer er maar 1 of een paar regels op een pagina staan. Net als bij muziek is dit volgens Emma Hooper noodzakelijk om een rustmoment te creëren, waarin je het voorgaande kunt laten bezinken voor je je gaat richten op wat komen gaat.
De fysieke reis van Etta en de geestelijke reis van Otto, die zijn verleden als soldaat in de Tweede Wereldoorlog onder ogen moet zien, eindigt volgens Emma Hooper voor iedere lezer anders. Wat is waarheid? In een interview zegt ze hierover: 'vertrouw op de conclusies die je zelf trekt.'
Ik heb dit boek mogen lezen voor 'Een perfecte dag voor literatuur' van NotJustAnyBook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten