30 december 2015

Nora - Colm Tóibín

Afbeeldingsresultaat voor colm toibin nora webster

Nora en Maurice Webster zijn een gelukkig getrouwd echtpaar met 4 kinderen in het kleine Ierse stadje Enniscorthy van de zestiger jaren van de vorige eeuw. De 2 oudste kinderen, dochters Aine en Fiona, zijn het huis al uit en de twee jongste kinderen, Conal en Conor, wonen nog thuis. Nora zorgt voor het gezin en staat bekend als 'vrouw van' Maurice, de geliefde leraar aan de plaatselijke school. Wanneer Maurice ziek wordt en sterft, stort de wereld van Nora in. Langzaam krabbelt ze weer overeind en eigenlijk merkt de lezer dat ze innerlijk helemaal opbloeit. Diepe rouw maakt plaats voor het besef dat ze aan niemand verantwoording hoeft af te leggen voor haar daden en ze kruipt uit haar zelfverkozen schulp. Ze verkoopt uit geldgebrek het geliefde maar vervallen vakantiehuis en gaat weer aan het werk. Ze neemt beslissingen voor haar gezin die ze eerst aan haar man overliet en voelt zich er wonderlijk wel bij.

Tóibín beschrijft het alledaagse leven van Nora op zo'n manier dat je geboeid blijft lezen. De zinsopbouw is prachtig, met nergens een woord teveel om Nora's gedachten aan je toe te vertrouwen en je mee te laten leven met haar ups en downs. Voelt de lezer aan de ene kant een afstand tussen Nora en de rest van de wereld, anderzijds wordt ook haar diepe liefde voor haar man en kinderen duidelijk. Ondanks haar verlies weigert ze bij de pakken neer te zitten en pakt ze haar leven weer op, zowel voor zichzelf als voor haar kinderen. En ze ontdekt nieuwe dingen, zoals muziek.

Zoals in elk leven, zijn er ook losse eindjes die blijven hangen zonder dat dat afbreuk doet aan het verhaal. Bijvoorbeeld de reden waarom Conal is gaan stotteren. Is er iets gebeurd in de tijd dat Conor en hij bij tante Josie logeerden in de laatste weken dat zijn vader nog leefde en zijn moeder geen tijd voor hem had? En zo ja, wat? Voelde hij zich eenzaam? Nora – en dus ook de lezer – komt het niet te weten en wat mooier is: het doet er niet echt toe. Ook voor Nora niet; ze let goed op haar zoon en ziet dat hij ondanks alles gelukkig is.
De lezer stapt halverwege in het verhaal; leeft een tijdje mee met Nora en haar familie en stapt op een gegeven moment weer uit, op zoek naar een ander verhaal. Krachtige, prachtige Nora; laat haar maar haar gang gaan. Ze houdt de teugels van haar leven stevig in eigen handen.

Colm Tóibín (1955) is een Ierse auteur, woonachtig in Enniscorthy. Hij heeft verschillende prijzen gewonnen met zijn boeken. Voor Nora ontving hij dit jaar de Hawthorden Prize.

Ik heb dit boek met veel plezier gelezen voor 'Een perfecte dag voor literatuur' van NotJustAnyBook. Lees hier wat de andere bloggers ervan vonden.
Hartelijk dank aan uitgeverij De Geus voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

30 oktober 2015

Moederziel - Krijn Peter Hesselink

Moederziel. Die titel snakt ernaar om er automatisch iets achter te denken: het woordje 'alleen'. En een moederziel spreekt daarnaast ook aan als iets warms, iets teders. Helaas is dat niet de ervaring van onze hoofdpersoon, Jonathan. We maken kennis met hem wanneer hij in de hele vroege uurtjes van een nieuwe vakantiedag blootsvoets, zonder hemd en met alleen een soort pyjamabroek aan, voor de deur van een apotheek staat omdat hij de morning-after-pil wil hebben voor zijn vriendin. Jonathan is als de dood om vader te worden. In flashbacks wordt duidelijk waarom hij zich totaal niet geschikt acht om de zorg voor een kind op zich te nemen. Zelf komt hij uit een problematisch gezin met een geesteszieke moeder en een vader die zich afzijdig houdt door zich in zijn studeerkamer op te sluiten. Het kind Jonathan wordt door beide ouders in eerste instantie geestelijk in de steek gelaten. Daarna verdwijnt zijn moeder ook nog eens fysiek uit beeld en wordt er nooit meer over haar gesproken.

De auteur weet met korte, heldere zinnen treffend het gevoelsleven van de jonge en van de volwassen Jonathan te schetsen. Wat mij heel erg trof waren zinnen als: 'Ik rende naar het grasveld bij de bejaarden, deed het geluid uit, zette het op een schreeuwen'. Wanneer zijn moeder het op haar heupen kreeg, schreeuwde ze de hele boel bij elkaar. Jonathan sloot zich daar van jongs af aan al voor af, totdat hij alleen maar zag dat er geschreeuwd werd maar het niet meer hoorde. Hoe beschadigd kun je dan zijn als klein kind...... Daarom gaat zo'n zin door merg en been.

Wanneer de volwassen Jonathan zijn weggelopen moeder herkent in een oudere dame die hij ontmoet bij de apotheek, neemt het verhaal een bizarre wending. Hij neemt haar mee naar het vakantiehuisje waar hij met zijn vader en zijn vriendin logeert. Hoe zal zijn vader reageren op de terugkeer van zijn vrouw? De verrassing komt echter als een boemerang terug bij Jonathan wanneer hij de schokkende waarheid hoort.
Het is prachtig om te lezen hoe Hesselink een compleet en meeslepend verhaal heeft weten te vatten in een relatief klein boek (slechts 154 pagina's). Maar meer was ook niet nodig. Ik heb genoten van 'Moederziel'. Alles klopte aan het boek; ik miste niks en er was geen overbodige informatie. Compact, boeiend en interessant. Mooi.

Ik heb dit boek mogen lezen voor NotJustAnyBook. Volg deze link om de reacties van andere bloggers te vinden. Met dank aan uitgeverij Podium voor het toesturen van het boek.

30 september 2015

Wat we zien als we lezen - Peter Mendelsund

Wat we zien als we lezen - Peter Mendelsund

Van tevoren had ik me erg verheugd op dit boek: wat 'zien' we eigenlijk als we lezen. Hoe vormen beelden zich bij de woorden en vertalen we dat visueel. Dat is voor de een natuurlijk weer heel anders dan voor een ander. Dit boek zou laten zien hoe het visuele proces van de lezer werkt.

Ik kan er zeer kort over zijn: voor mij werkte het niet. Peter Mendelsund overspoelt de lezer werkelijk op elke bladzijde met voorbeelden, grafieken, tekeningen, losse flarden tekst, citaten etc. Ik haakte al erg vlug helemaal overdonderd af. Ik snap dit boek niet; het gaf mij geen enkel inzicht in hoe het proces werkt waarbij schrijvers, door middel van hints en aanwijzingen, lezers helpen om een beeld van een personage of een setting te krijgen.

Ik ben na een paar dagen nog een keer al bladerend door het boek gegaan en weer bekroop mij een benauwend en overdonderend gevoel. Ik heb het dan ook gauw weggelegd.

Heel jammer voor een boek dat er verder heel goed verzorgd en interessant uitziet.

Ik heb dit boek gelezen voor NotJustAnyBook. Lees hier wat andere bloggers erover schrijven.

30 mei 2015

De onverwachte held van kamer 13B - Teresa Toten

Afbeeldingsresultaat voor de onverwachte held van kamer 13b gottmer
Wat een mooi boek is dit! Met een lach en een traan heb ik het uitgelezen. De auteur weet diep te raken met de indringende geschiedenis van de 15-jarige Adam Ross. Hij is onder behandeling bij een psychiater voor een dwangneurose, wanneer hij tijdens een praatgroep het 16-jarige meisje Robin ontmoet en op slag stapelverliefd wordt. Verder heeft hij een moeder die dreigbrieven ontvangt, een vader die workaholic is, een lieve stiefmoeder en een 4-jarig stiefbroertje waar hij zielsveel van houdt.

Ingrediënten genoeg voor een explosief en zwaarmoedig verhaal. Dat het dat absoluut niet wordt is te danken aan de goed gedoseerde vlagen humor die Teresa Toten in het boek heeft gestopt en haar schrijfstijl waar haar liefde voor de personages uit alle beschrijvingen blijkt. Het boek is volledig in balans en laat je diep meeleven met Adam maar ook lachen om de capriolen die zijn broertje uithaalt of om het gedrag van de leden van de praatgroep tijdens een excursie naar de katholieke kerk waar Adam bij hoort. En Goddank voor personages als pastoor Rick of psychiater Chuck die voor een stabiele basis zorgen.

Het boek staat in de handel als geschikt voor kinderen van 10-12 jaar. Eerlijk gezegd vind ik dat nog iets te jong, gezien het onderwerp van het boek en het taalgebruik. Ik zou het eerder inschatten voor tieners / young adults vanaf zo'n 14/15 jaar. Die kunnen de problematiek van Adam en zijn vrienden en de behandelde thema's zoals een eerste verliefdheid, psychische problemen, gescheiden ouders etc. beter begrijpen.

Teresa Toten (Canada, 1955) heeft met 'De onverwachte held van kamer 13B' een prachtig boek neergezet waarin de problemen van opgroeiende jongeren, zeker wanneer ze ook nog een 'rugzakje' meedragen, op een indringende maar nergens te zware wijze is beschreven. Een aanrader voor iedere lezer, jong of oud, die wil genieten van een mooi boek met inhoud. Wat mij betreft Literatuur met een hoofdletter L!

Ik heb dit boek gelezen voor 'Een perfecte dag voor literatuur' van NotJustAnyBook. Lees hier wat andere lezers van het boek vonden.



15 april 2015

Dertig dagen - Annelies Verbeke

Afbeeldingsresultaat voor dertig dagen verbeke
Dertig dagen van Annelis Verbeke is een mooie roman waarin het verhaal van de Senegalese Belg Alphonse wordt verteld. Alphonse is een klusjesman, rustig, kundig en geliefd bij zijn klanten. Naast het doen van zijn werk biedt hij voornamelijk een luisterend oor. Het verbaasde mij hoe snel zijn klanten hem volledig in vertrouwen nemen maar het is ook ontroerend om te lezen hoe hij op ogenschijnlijk simpele wijze hun levens weer een draai de goede kant op kan geven.

En hoe meer hij plooien bij zijn klanten gladstrijkt, hoe turbulenter zijn privéleven lijkt te worden.

De andere kant van het verhaal is het racisme, onbedoeld soms maar daarom niet minder kwetsend. Toch maakt Verbeke van Dertig dagen geen zwaar of mistroostig verhaal. Integendeel zelfs, het ademt een lichte, zomerse sfeer waarin je bijna de pointe kunt missen van de thema's die zij aansnijdt.

Prachtig, literatuur van de bovenste plank, waarbij de binnenkant is verpakt in een net zo mooie buitenkant die uitnodigt om het boek op te pakken. Doen!, zou ik zeggen.

Gelezen in het kader van Een perfecte dag voor literatuur van NotJustAnyBook. Volg de link voor meer blogrecensies over dit boek. 

30 maart 2015

De zes levens van Sophie - Sarah Meulemen

Afbeeldingsresultaat voor de zes levens van sophie
Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: 'De zes levens van Sophie' van Sarah Meuleman waren helaas niet aan mij besteed. Het gegeven is interessant genoeg, hoewel niet uniek: twee meisjes die in hun jeugd hartsvriendinnen zijn raken uit elkaar. De reden is wel heel bijzonder: de schuchtere Sophie verdwijnt op jonge leeftijd spoorloos (en dat in de tijd dat net de misdaden van Dutroux aan het licht zijn gekomen) en de levendige Hannah blijft achter. Wat er is gebeurd en waar Sophie is gebleven? Niemand weet het. 18 jaar later woont Hannah in New York en is een gevierd columniste. Toch gooit ze alles overboord om een autobiografie te schrijven over beroemde vrouwen die ooit ook verdwenen zijn: Agatha Christie, Virginia Woolf en Barbara Follett. De link naar haar verdwenen vriendin is gauw gelegd. Ziet zij kans het verleden achter zich te laten?

Wat Sarah Meuleman daarna van het boek maakt kon mij eigenlijk hoegenaamd niet boeien. De informatie over Christie, Follett en Woolf hing naar mijn gevoel als los zand tussen de hoofdstukken over de jeugd van Sophie en Hannah en de huidige tijd van Hannah in New York. Ik kon er geen greep op krijgen. Voor mij waren de meest interessante stukken de flashbacks naar de tijd die Sophie en Hannah samen doorbrengen omdat daarin de ontwikkeling van de karakters het sterkst naar voren komt en het geheim van de verdwijning van Sophie verborgen ligt. Hoewel ik er niet veel over kan vertellen omdat anders teveel wordt weggegeven, was het slot van het boek voor mij een teleurstelling omdat ik deze ontwikkeling op de een of andere manier al halverwege het boek aan voelde komen.

De zes levens van Sophie is het debuut van Sarah Meuleman, journalist en programmamaker voor o.a. de VPRO. Daarnaast geeft zij presentatie workshops en lezingen.

Ik heb dit boek gelezen voor 'Een perfecte dag voor literatuur' van NotJustAnyBook



11 maart 2015

Schakel - Hugh Howey

Na het uitmuntende boek Silo is Schakel  het tweede deel in een spannende trilogie over het leven in ondergrondse silo's nadat de aarde is vergiftigd en onbewoonbaar is geraakt. En hoewel Schakel  in een tijdlijn eigenlijk de prequel is van Silo, is het een briljante zet geweest om dat boek eerst te laten verschijnen. De lezer is daardoor bekend geraakt met het leven in een silo en de problemen waarmee de bewoners worstelen.

In Schakel  wordt duidelijk waarvoor de silo's zijn bedoeld. En met elk hoofdstuk vergroot het afgrijzen over de arrogantie van de enkele machthebber die fatale beslissingen heeft genomen voor de hele mensheid. Beslissingen die in de eeuwen daarna hun sporen diep in de bewoners van de silo hebben nagelaten.

Het is af en toe pittige kost om je voor te stellen hoe het leven ondergronds is. Hugh Howey geeft blijk van een verbluffende fantasie en hij schotelt je een bevreemdend verhaal voor over loterijen om kinderen te mogen krijgen en over doden die als voedingsstof dienen voor de boerderijen – er is immers geen vruchtbare grond waarop verbouwd kan worden. Herkenbaarder wordt de situatie waar het gaat om hiërarchie, onderdrukking en de verdeel-en-heersstrategie die gebruikt wordt om het volk in de beperkte ruimte van de silo's in bedwang te houden. Met als ultieme straf de schoonmaak: wanneer je het te bont hebt gemaakt, word je gedwongen naar de buitenwereld gestuurd met de opdracht de vensters die boven de grond uitsteken schoon te maken. Daarna sterf je een akelige dood door het gif dat de aarde onbewoonbaar maakt.

Schakel  is een dystopisch verhaal dat zeer goed doordacht en uitgewerkt is. Howey laat je geloven dat het zo kan zijn: leven in een beperkte ruimte onder de verstikkende deken van controle en macht. De personages zijn goed uitgewerkt en ondanks het sciencefictionachtige karakter heel geloofwaardig neergezet. Je leeft mee met Donald/Troy, die de silo's heeft geconstrueerd, niet wetende waarvoor ze bedoeld waren en met de jonge Mission die Solo wordt in een silo waar het afschuwelijk misgaat. En wanneer tegen het einde van het boek ook de hoofdpersoon uit Silo, sheriff Juliëtte, weer acte de présence geeft, wordt de lezer voorbereid op een schokkende cliffhanger – de opmaat naar het laatste deel van de trilogie, Stof.

Schakel  is superspanning van de bovenste plank. Hugh Howey schrijft onderhoudend en boeiend en weet de aandacht goed vast te houden met plotselinge plotwendingen en goed getimede onthullingen. Een terugkerend thema in zijn boeken is het overwinnen van tegenstand zonder daarbij jezelf te verliezen. Omdat Howey's boeken zich voornamelijk in de toekomst afspelen, worden ze veelal geclassificeerd als sciencefiction, maar volgens de auteur zelf zijn ze geschikt voor iedereen die van een goed verhaal en memorabele karakters houdt.

Tip: Schakel  is zelfstandig te lezen, maar voor een goed begrip van bepaalde gebeurtenissen en personages verdient het aanbeveling om eerst Silo  te lezen.

(Recensie geschreven voor Hebban.nl/Crimezone)

1 maart 2015

Het vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd - Den Tex en Timmerije

Afbeeldingsresultaat voor het vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd
Nadat ik al een paar keer verlekkerd naar het boek had staan kijken, kwam de gelegenheid om het boek via NotJustAnyBook te lezen. Die gelegenheid heb ik direct aangegrepen en ik heb daar absoluut geen spijt van gehad.

Het boek gaat over de liefde tussen Guus en Lienke, een jong echtpaar in Indië dat bij de bezetting van Indië door de Japanners in 1941 elkaar uit het oog verliest. Guus is in dienst van de luchtvaarttak van de KNIL. Hij was met een aantal collega's in Australië om nieuwe vliegtuigen op te halen wanneer de Jappen Nederlands-Indië binnenvallen. Vanaf die plek maken ze mee hoe de hoge heren hun hagje proberen te redden en politieke spelletjes spelen. Ze zijn gefrustreerd en proberen naar Indië terug te gaan om hun gezinnen op te halen, maar dat mislukt keer op keer. Totdat ze slachtoffer worden van een sinister complot met grote gevolgen voor Guus en zijn vrienden.
Intussen is Lienke samen met familieleden in een kamp geïnterneerd en maakt daar de nodige gruwelen mee.

Het boek heeft mij bij tijden ontroerd vanwege de afstand en tijd overstijgende liefde van Guus en Lienke, en een ongemakkelijk gevoel gegeven wanneer beschreven wordt hoe er door legerleiding en politiek met mensen is omgesprongen. De combinatie van auteurs (een thrillerschrijver en een auteur van historische en literaire non-fictie) geeft het verhaal een verassende diepte: de spanning van een zoektocht naar de waarheid en de historische component maken het boek voor mij als geschiedenis- en thrillerliefhebber een must om gelezen te hebben.

'Het vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd' is een mooi en emotioneel geladen monument voor iedereen die tijdens de Japanse bezetting van huis en haard verdreven waren.

Na deze lovende woorden toch ook een punt van kritiek: de schrijvers zijn veel te gedetailleerd in hun beschrijvingen. Alles maar dan ook alles wordt verteld waar het soms beter was geweest om daden voor zichzelf te laten spreken. En de laatste hoofdstukken geven voor mij geen meerwaarde aan het boek, maar zijn meer een afsluiting om de cirkel helemaal rond te maken. Beetje overbodig. Maar dat daargelaten heb ik het boek met veel plezier en geboeid gelezen.

Ik heb dit boek gelezen voor 'Eenperfecte dag voor literatuur' van NotJustAnyBook.

15 februari 2015

Kleine Bij - Chris Cleave

Chris Cleave - Kleine Bij
Over Kleine Bij van Chris Cleave zijn al heel wat lovende reacties verschenen. Toen ik door NotJustAnyBook gevraagd werd een boek te kiezen dat al langere tijd op mijn wensenlijst stond maar wat ik nog niet gelezen had, was de keus al gauw gemaakt. Kleine Bij stond al twee jaar in mijn boekenkast, maar steeds weer schoof een ander boek naar voren om gelezen te worden. Nu dus dit boek opgepakt in het kader van het prioriteitenkabinet van NotJustAnyBook. Zou het mij ook zo boeien?

Ruim 270 bladzijden ademloos lezen verder kan ik gerust zeggen: ja! Cleave paart prachtig proza aan een afschuwelijk drama. De tegenstelling kan haast niet groter zijn. De mooie en indringende woorden sporen je aan door te lezen, maar af en toe moest ik wel ophouden door de gruwelijkheden waaraan het jonge vluchtelingetje Kleine Bij blootgesteld is geweest. Ook de Engelse Sarah komt letterlijk en figuurlijk niet ongeschonden uit de strijd. De twee zijn op elkaar aangewezen, maar beschermen ze elkaar of zijn ze tot elkaar veroordeeld door één ongezochte gebeurtenis?

Het is haast onmogelijk om het verhaal te beschrijven zonder teveel weg te geven over de inhoud. Dat zal ik dan ook niet proberen. Maar mijn emoties en reacties kan ik wel doorgeven: stille tranen uit een ooghoek, een glimlach, afschuw, kippevel, een huivering, boosheid. Het lijkt daardoor een triest en moeilijk boek. Dat is het ook, maar het is ook mooi en liefdevol. Chris Cleave zet zijn lezers heel hard aan het denken over de waarden en normen die ook op dit moment heel actueel zijn.

(Gelezen voor het prioriteitenkabinet van NotJustAnyBook) 

1 januari 2015

Wandelen: Amsterdamse Waterleidingduinen

Ik ben over het algemeen wars van het doen van goede voornemens aan het begin van een nieuw jaar. Maar nu hebben we er toch eentje gemaakt: we willen meer gaan wandelen. Het is een hobby die we allebei graag doen, die gezond is en waar het afgelopen jaar danig de klad in is gekomen. Dus: de wandelschoenen aan en gaan!

Vandaag hebben we gelijk die wandelschoenen maar aangetrokken. Hubby is een paar maanden geleden met de fotografieclub in de Amsterdamse Waterleidingduinen geweest en hij vond het daar erg mooi. Een leuke plek om het wandelen weer op te pakken.

Het is inderdaad een prachtig en groot gebied waar je vrij mag wandelen op en buiten de paden. Vergezeld door grazende reeën, die daar redelijk tam rondlopen, hebben we een mooie tocht gemaakt richting de kust. Even een kijkje nemen bij het strand, maar het waaide hard en het was koud, daarom hebben we gauw weer de beschutting van de duinen opgezocht.

Al met al zo'n 12 km. gelopen. Vermoeid - want niet zoveel meer gewend - maar zeer voldaan naar huis getuft. Aanrader; daar gaan we zeker nog een keer wandelen!!





Goodbye 2014! Hello 2015.

En nu is er al weer een jaar voorbij. 2014 was voor ons een pittig jaar. In januari overleed een schoonzusje (na een paar hele goede maanden in een hospice; we zijn de vrijwilligers daar nog steeds heel dankbaar!), een ander schoonzusje kreeg borstkanker waarvoor ze behandeld wordt en ik raakte mijn baan kwijt door een reorganisatie.
Zo, in een notedop, de meest afschuwelijke dingen die ons zijn overkomen.
Maar er waren ook mooie dingen: in de maanden voor haar overlijden hebben we een heel goed en mooi contact kunnen hebben met mijn schoonzusje, ik kreeg in september weer een nieuwe baan, we hebben een mooie stacaravan gekocht op een minicamping in Doornspijk en de eerste klant voor de voetreflexpraktijk van hubby diende zich aan.

Al met al zijn we het jaar heel positief geëindigd en hopen we die stijgende lijn in 2015 door te kunnen trekken! Wat ik in ieder geval ga doen is dit blog beter bijhouden, zowel voor mezelf - als geheugensteuntje - als voor jou als lezer.

De allerbeste wensen voor een heel goed, gezond en gelukkig 2015!