5 november 2012

Recensie: Ik, Anna - Elsa Lewin

Elsa Lewin debuteerde in1984 met 'I, Anna' in Amerika. In 1990 kwam het boek uit in Engeland en nu is de Nederlandse vertaling onder de titel Ik, Anna, uitgegeven door Signatuur Noir, de nieuwe fondslijn van uitgeverij Signatuur met 'échte literaire thrillers van hoge kwaliteit en met een originele invalshoek', zoals op de site staat te lezen.
Over de auteur is weinig meer informatie te vinden dan dat ze psychotherapeute is geweest en dat ze in New York woont. Onlangs is het boek als 'thriller noir' verfilmd door Embargo Films met Charlotte Rampling en Gabriel Byrne in de hoofdrollen.

Hoofdpersoon is de vijftigjarige Anna. Na 28 jaar huwelijk is ze door haar echtgenoot ingeruild voor een jonger exemplaar en woont ze met haar dochter in een klein appartement. Haar hele geluk en zaligheid heeft ze aan het welbevinden van manlief opgehangen en na de scheiding is ze in een diepe depressie terechtgekomen, en grijnst de eenzaamheid haar aan. Om andere mensen te ontmoeten bezoekt ze regelmatig singlefeestjes. Op één van die feestjes ontmoet ze George en ze gaat met hem mee naar huis. Wanneer ze veel later bij haar eigen appartement terugkomt ontdekt ze dat ze haar gele paraplu is vergeten en gaat terug om hem te halen.
Bernie is van middelbare leeftijd en hoofdinspecteur van politie. Een vriendelijke man die veel van zijn vrouw Linda en zoon Sean houdt. Linda weigert te accepteren dat hun zoon geestelijk gehandicapt is en verwijt Bernie dat hij niet van zijn zoon houdt en hem beperkt. Uiteindelijk gooit ze hem het huis uit omdat ze denkt dat Sean zich dan beter kan ontplooien. Wanneer hij onderweg naar zijn werk hoort van de gruwelijke moord op een man besluit hij een kijkje te nemen. In een glimp ontwaart hij een vrouw in een rode jas en met een gele paraplu en raakt door haar geobsedeerd.

Ik, Anna is naast een psychologische thriller een heel sterk, boeiend drama met prachtig neergezette hoofdpersonen. Het boek gaat over eenzaamheid, over het omgaan met omstandigheden die je leven omver gooien en je ontredderd achterlaten. En het gaat over geheimen die je krampachtig verborgen houdt om jezelf en je naasten te beschermen, maar waardoor je langzamerhand verdrinkt in een moeras van schuldgevoelens. Het taalgebruik is onopgesmukt, helder, origineel en bij vlagen beklemmend. Vanaf de proloog die eindigt met: “Als iemand het begrijpt, bewijst dat misschien wel dat ik geleefd heb. Dat ik ertoe deed. Ik was iemand die pijn leed. En ik deed ertoe. Ik, Anna.”, kun je niet anders dan je met huid en haar aan het verhaal overleveren. Ontzettend jammer dat Lewin niet meer heeft geschreven.
(Deze recensie is geschreven voor www.crimezone.nl)
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten