29 januari 2013

Recensie: Onder het ijs - Melanie McGrath

Melanie McGrath is Engelse en woont afwisselend in Londen en aan de kust van Kent. Na haar studies politicologie, filosofie en economie raapte ze haar moed bij elkaar om een levenslange wens in vervulling te doen gaan: schrijven. Ze heeft in eerste instantie meer journalistieke artikelen en non-fictie geschreven. Met Onder het ijs begeeft ze zich op een heel ander terrein, waarbij ze haar gedegen kennis over de Inuit en hun leefomstandigheden deskundig verwerkt in een actueel en interessant verhaal.

Het interessante aan Onder het ijs is, dat het zich afspeelt in een gebied en bij een bevolking waar de gemiddelde westerling niet veel van weet: hoog boven de poolcirkel leven de Inuit hun eigen leven in een geïsoleerde gemeenschap. Ze moeten weinig hebben van de 'qalunaat', de blanken, en bemoeien zich het liefst alleen met hun eigen mensen. Maar de rust in het Inuitdorp waar hoofdpersoon Edie Kiglatuk woont, raakt ernstig verstoord wanneer een toerist tijdens de eendenjacht wordt doodgeschoten, een andere toerist even later verdwijnt en Edie's stiefzoon Joe onverwachts sterft. Zelfmoord, dat is de algemene opinie in het dorp. Er wordt nauwelijks onderzoek naar de sterfgevallen gedaan en losse eindjes worden weggemoffeld. Edie gelooft niet in ongelukken en zeker niet in een eventuele zelfmoord van Joe. Met haar beruchte vasthoudendheid, die haar tot de beste berenjager en gids van het dorp maakte, bijt ze zich vast in haar zoektocht naar de waarheid en stuit daarbij op zeer onfrisse zaken.

Onder het ijs is geen zinderende thriller maar een uitstekend opgebouwde spannende roman die zich laat lezen als een detective. De plotontwikkelingen zitten goed in elkaar en de lezer volgt Edie op de voet tijdens haar moeizame jacht op de moordenaar. Er is veel aandacht voor de schitterende maar levensgevaarlijke natuur, de barre leefomstandigheden en de tradities van de Inuit. De liefde van McGrath voor het volk en het land spreekt uit elk detail. Ze heeft enige tijd bij de Inuit gewoond en kent alle goede maar ook de minder positieve kanten van het leven in het hoge Noorden. Een hechte gemeenschapszin gaat hand in hand met wijdverbreide drankzucht en slecht onderwijs. Die realiteit is de stevige basis voor het boek waardoor het verhaal authentiek overkomt en je je goed kunt verplaatsen in de hoofdpersonen... Maar of ik ooit net als Edie verlekkerd zal kijken bij gebakken kariboedarmen of een stuk uitgebakken walrusspek waag ik te betwijfelen. Voor in het boek staat een kaartje van het gebied waar het verhaal zich afspeelt, en dat is een superhandig hulpmiddel bij het volgen van de tochten van Edie.

Na alle, ook door mij zeer gewaardeerde, Scandinavische thrillers die de afgelopen jaren de boventoon hebben gevoerd in dit genre, heeft McGrath met Onder het ijs een nieuwe, interessante setting voor thrillers aangeboord.
 
Deze recensie heb ik voor crimezone (www.crimezone.nl) geschreven. 

Recensie: Aslander - Rien van den Berg

Rien van den Berg (1970) is journalist bij het Nederlands Dagblad en dichter, met een groot oeuvre op het gebied van proza en poëzie. Met Aslander heeft hij zich voor het eerst gewaagd aan een detective, uitgegeven door de BCB (Brancheorganisatie voor het Christelijke Boeken- en Muziekvak) ter gelegenheid van de Week van het Christelijke Boek 2012.
En denk nu niet meteen: hè gatsie, een christelijk boek, daar begin ik niet aan. Want dan zou je een interessante detective missen! Natuurlijk zit er ook een christelijke component in het verhaal, temeer daar de hoofdpersoon Lammert Aslander – naamgever van het boek – dominee is. Maar die is mooi verweven in een goed opzette plot.

Lammert Aslander is een jonge dominee met standplaats Leiden. Hij is in zijn eigen valkuil gestapt: alles voor iedereen en met iedereen willen doen en daarbij de touwtjes in handen houden. En als de gemeenteleden een andere kant op gaan dan hij graag ziet, dan knapt hij op een gegeven moment geweldig af en wordt op vakantie gestuurd. Hij vertrekt op de bonnefooi naar Ameland waar hij betrokken raakt bij een onopgeloste moord. Samen met de raadselachtige Mila, de felle oudere dame Thera, de Turkse Bülent, een jonge eilander en psychiater Egge Johannes vormt hij een gemêleerde groep amateurspeurders die erachter probeert te komen wat er nu eigenlijk precies is gebeurd. Want één ding staat vast volgens Bülent: de door de politie opgepakte verdachte kan het niet gedaan hebben. Daarvoor kent hij deze man te goed. Dan valt een tweede dode...

Aslander is een aangename verrassing. Het is een fris, eigentijds detectiveverhaal, geschreven in een pakkende schrijfstijl met korte, krachtige zinnen. En af en toe kom je juweeltjes van zinnen tegen, zoals: 'Hij praatte als een eilander en zo zag hij eruit ook. Hij had een kop van zout en wind.' en 'De lucht was helder. Meeuwen schreeuwden. Het was van dat tussenweer, alsof God nog niet wist of hij nog een slinger aan de winter zou geven, of dat het tijd was voor lente.'

Het verhaal is soms nogal kort door de bocht en niet al te spannend, met af en toe boude conclusies, maar in zijn totaliteit is het prettig leesbaar met een knap bedachte plot. Wat echt ontbreekt is een goede uitwerking van de hoofdpersonages. Alleen Aslander leren we goed kennen, maar wie is bijvoorbeeld Thera? Wat is haar rol, waar komt zij vandaan? En de raadselachtige Mila, van wie we alleen weten dat ze vroeger een professionele militaryrijdster is geweest, wat is haar achtergrond?
Dit gemis wordt door Rien van den Berg goed opgevangen door op zijn website lezers de gelegenheid te geven voor de volgende boeken suggesties te doen over de invulling van karakters en plot. Blijkbaar zijn zijn personages voor hemzelf ook nog een raadsel!

Inmiddels is Aslander II - Het laatste gezicht in november 2012 verschenen en wordt momenteel geschreven aan Aslander III. Wat mij betreft heeft de auteur met Aslander een goede aanzet gegeven tot een interessante serie detectiveverhalen, die ook de niet-kerkelijke lezers aan zal spreken.
Deze recensie heb ik voor crimezone (www.crimezone.nl) geschreven.

Nieuw leesvoer (januari 2013)

Advocaat van kwade zaken - C.J. Sansom
Herfst 1541. Advocaat Matthew Shardlake is in York, samen met zijn assistent Jack Barak. Hij heeft opdracht gekregen een gevaarlijke gevangene voor verhoor naar Londen te begeleiden. De moord op een plaatselijke glaszetter zorgt ervoor dat Shardlake verwikkeld raakt in een zaak die niet alleen verband houdt met deze gevangene, maar ook met de familie van koning Hendrik VIII. Dat de belangen groot zijn blijkt als Shardlake ternauwernood een moordaanslag overleeft.
(gekocht met Bruna kadobon)


Twee zomers - Michael Berg
De achtentwintigjarige Chantal Zwart is verslag-geefster en presentatrice bij France Inter, een gerenommeerd radiostation in Parijs. Nadat haar vriend, die tevens Chantals baas is, haar laat barsten, wil ze maar één ding: wég!
Ze gaat werken voor een regionale zender in de Limousin, vierhonderd kilometer ten zuiden van Parijs. Vanaf de eerste dag is ze de ster van de nieuwsredactie. Haar nieuwe leven loopt voor-spoedig, zeker wanneer Chantal haar droomhuis vindt.
In Monteil, een gehucht van vijf huizen dat gele-gen is op een plateau, staat een bescheiden landhuis. In de voortuin bloeit een appelboom. Vanuit de achtertuin is het uitzicht adembene-mend. De vraagprijs valt mee. Te mooi om waar te zijn. Is er iets mis met het huis… of met Monteil?
(gekocht bij kringloopwinkel)

De expat - Patricia Snel
Julia leidt samen met haar man Paul een luxe expatleven in het dynamische Singapore. Paul gaat steeds meer op in zijn werk en het lukt Julia maar niet haar eigen carrière weer op te pakken. Wanneer Julia betrokken raakt bij de geheimen van haar nieuwe, excentrieke overbuurman Dave en zijn maid op verdachte wijze om het leven komt, gaat ze op onderzoek uit. Julia komt erachter dat Dave niet de enige is die dingen voor haar verzwijgt.
(recensieboek)

De steek van de schorpioen - Dimitri Bontenakel
Na een wereldreis van twee jaar keert Lemmy Planck naar Antwerpen terug. In zijn bagage: een manuscript van 400 pagina's, een schorpioen die naar de naam D'Artagnan luistert, en de herinnering aan een korte vriendschap met een Chileense ex-huurling.
Thuis treft Lemmy een dikke envelop aan. Vlak voor zijn dood heeft de Chileen zijn dagboek naar hem opgestuurd. Lemmy probeert vergeefs een uitgever te vinden voor zijn eigen manuscript maar er is des te meer belangstelling voor het dagboek. Niet alleen de uitgever, ook de dochter van de Chileen en de privébeveiligingsfirma waarvoor haar vader heeft gewerkt, zitten erachteraan.
Als die firma het dagboek met geweld wil bemachtigen, besluit Lemmy het zelf te gaan lezen. Dat had hij beter niet kunnen doen, want wat er gebeurd is toen de Chileen de persoonlijk bewaker van de paus was - zijn laatste opdracht - moet verborgen blijven.
Nu Lemmy daarvan op de hoogte is, dreigt het in deze komische noir pas goed fout te lopen.

7 januari 2013

Verslag: Neem mijn ziel - Yrsa Sigurdardottir


In Neem mijn ziel probeert advocate Thóra te achterhalen wat er is gebeurd met de architecte Birna. Zij is gruwelijk vermoord toen ze bezig was met het ontwerpen van een stuk nieuwbouw aan het new age-achtige wellnesscentrum van de cliënt van Thóra, Jónas. Dit centrum staat op het terrein van twee oude boerderijen op het schiereiland Snaefellsnes, 120 km ten noordwesten van Reykjavík. De vorige eigenaar heeft alles aan Jónas verkocht, maar er zijn geruchten van geesten en er wordt kindergehuil gehoord. Al zoekende stuit Thóra op aanwijzingen dat er ook vroeger een misdaad in het gebied is gepleegd waarbij het jonge meisje Kristin is verdwenen. Wie was deze Kristin en in welk verband staat haar verdwijning met de moord op Birna? Wanneer er nog een moord wordt gepleegd en de politie Jónas wil arresteren, moet Thóra alle zeilen bijzetten en raadsels in verleden en heden ontrafelen om de waarheid boven tafel te krijgen.

Neem mijn ziel is het eerste boek dat ik van Yrsa Sigurdardottir (1963) heb gelezen. Zij is in het dagelijks leven directeur van een ingenieursbedrijf en is daarnaast schrijfster van thrillers en kinderboeken. In 2013 verschijnt haar vierde thriller in het Nederlands.
Hoofdpersoon in haar boeken is de jonge advocate Thóra, geen supermens maar een gewone vrouw die zich graag vastbijt in mysteries. Ik vond het speurneuzerige à la een jonge Miss Marple echt leuk gevonden en goed uitgewerkt. Het levert geen superspannende thrillers op, maar wel goede en degelijk in elkaar stekende detectives.
Sigurdardottir wordt wel vergeleken met Arnaldur Indridason. Naar mijn mening niet terecht; ik vind de thrillers van Indridason veel meer 'bite' hebben qua spanning en intensiteit. Het genre van Sigurdardottir valt beter te omschrijven als 'detective' – wat toch een andere lading aan het begrip spannend boek geeft. Maar zeker geen mindere lading; ik heb me uitstekend vermaakt met Neem mijn ziel. Ik ga zeker op zoek naar haar andere boeken.

Recensie: Prachtige rampspoed - Jamie McGuire


Jamie McGuire woont in Enid Oklahoma met haar man, drie kinderen, vier paarden, vier honden en Rooster de kat. Toen ze op de lagere school een dagboek kreeg, begon ze te schrijven en is daar nooit meer mee opgehouden. Tegen de tijd dat ze afgestudeerd was had ze 21 grote ringbanden vol. Tussen 2010 en 2012 is van haar hand de Providence-trilogie (young adult fantasy romans) verschenen en heeft ze Prachtige rampspoed geschreven. Dit boek was in eerste instantie niet voor publicatie bedoeld maar meer als afleiding neergepend tijdens het redigeren van de Providenceboeken. Gelukkig is het toch bij de uitgever terechtgekomen!

Prachtige rampspoed is een boek over liefde, over vertrouwen en over je open stellen voor de ander, zodat je niet meer hoeft te vluchten voor je verleden.
Travis Maddox is een jonge vent die aan illegale vechtpartijen meedoet om geld voor zijn studie te verdienen. Hij is succesvol en heeft de meisjes voor het uitzoeken....... en dat doet hij dan ook: elke nacht heeft hij een andere groupie in zijn bed. Het onmogelijke gebeurt wanneer hij bevriend raakt met de 19-jarige studente Abby. Zowel Travis als Abby hebben vanwege een moeilijke jeugd last van bindingsangst waardoor het moeilijk is anderen te vertrouwen, laat staan zich voor iemand open te stellen. Zij gaan een weddenschap aan waarbij Abby bij verlies een maand bij Travis zal intrekken. Wint zij, dan onthoudt hij zich een maand lang van onenightstands.
Wanneer Abby en Travis door de weddenschap gedwongen zijn dicht op elkaars lip te leven, komen frustraties en oud zeer naar boven. Wat voelen ze eigenlijk voor elkaar wanneer blijkt dat ze niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar kunnen leven? Welke demonen uit het verleden bestrijden ze wanneer ze met elkaar vechten?

Prachtige rampspoed is een heftige en roerige roman voor de iets oudere young adults (17+ volgens de auteur vanwege het expliciete taalgebruik). Het verhaal is lekker gek, vlot en ongecompliceerd. De filmrechten zijn al verkocht en ik kan me goed voorstellen dat hier een moderne variant van de klassieker Grease van gemaakt kan worden.
Travis en Abby worden prachtig geportretteerd. Krachtig, explosief, hun geheimen verbergend achter een pokerface. Maar McGuire weet ook hun kwetsbaarheid op ontroerende wijze naar voren te brengen. Al met al een boeiende roman die net iets te vaak in de herhaling ging met weer een ruzie gevolgd door een vrijpartij. Het had wel iets compacter gekund om het niveau vast te houden. Desalniettemin een plezier om te lezen en het maakt nieuwsgierig naar haar nieuwe boek 'Walking Disaster', waarin het verhaal van Prachtige rampspoed opnieuw wordt verteld, maar nu vanuit het gezichtspunt van Travis. Met, volgens de auteur, enkele verrassende nieuwe elementen en een vooruitblik naar de toekomst van Travis en Abby.

3 januari 2013

Zal ik weer eens iets aan consuminderen gaan doen?

Ik heb her en der eens gesurft op het wereldwijde web via http://consuminderen.startpagina.nl  en kom dan veel bruikbare tips tegen. Dan merk ik dat we veel dingen al volgens de consuminderregels (voorzover die er zijn) doen, maar dat het ook nog wel een tikje beter kan.
Wat doen we al wel? Ik heb geen droger (scheelt volgens mij vrachten electra), we doen de standbyknop van de TV en de radio uit wanneer we weg gaan of gaan slapen, de verwarming gaat 's avonds een uurtje eerder naar beneden en we letten erop dat er geen lampen branden op kamers waar we niet zijn (let daar maar eens op: hoe vaak gebeurt het niet dat een lamp in een hobby-, studeer- of slaapkamer blijft branden terwijl je al lang ergens anders bezig bent). Verder denken we wel 10 keer na voordat we iets kopen wat wellicht bij nader inzien niet nodig of niet handig is.
Wat kan beter/anders? Opruimen! Er staat ondanks eerder ruimsessies best nog veel in huis wat eigenlijk wel weg kan of waar we een ander blij mee kunnen maken. Om die reden staat er nu standaard een doos in de gang waar alles ingaat wat we niet meer nodig hebben / kwijt willen / beyond repair is. In principe gaat alles wat nog bruikbaar is naar de kringloopwinkel en wat kapot is gaat of in de kliko of naar het grof vuil. En geloof het of niet; we kunnen bijna elke maand wel een ritje maken naar de kringloopwinkel. Alleen is daarbij dan weer het bijkomende gevaar dat er ook weer wat mee terug gaat, meestal - eigelijk altijd - boeken........
Maar die recycle ik dan weer via bookcrossing (pfoe, toch nog een uitweg gevonden voor wat dan weer in huis komt :-)).

Consuminder jij ook? Heb je nog tips?

2 januari 2013

Recensie: Moederziel - Marelle Boersma


 
Marelle Boersma (1957) is een auteur die 'schrijft over het verborgen leed in de samenleving'. Het zijn verhalen die zomaar kunnen gebeuren en soms ook zijn gebeurd. Sinds 2005 verschijnen haar thrillers met de regelmaat van de klok. Momenteel werkt ze aan haar achtste boek, waarbij haar lezers op interactieve manier kunnen meedenken en meebeslissen over de inhoud van het verhaal. Naast het schrijven van boeken verzorgt Marelle Boersma columns en geeft ze lezingen en workshops.

In Moederziel snijdt ze andermaal een actueel thema aan: mantelzorg. Bij dit soort zorg is per definitie sprake van afhankelijkheid en verschil in positie tussen zorgverlener en zorgvrager. Dat dat niet altijd positief uitwerkt en welke schrijnende gevolgen dat kan hebben, wordt op indringende wijze in dit boek beschreven.

De door MS geplaagde Myrna Klaver woont ondanks haar beperkingen tevreden in haar eigen huis. Ze is zelfs weer verliefd aan het worden op een man die het niet erg vindt dat ze gehandicapt is; terwijl haar man haar indertijd juist vanwege haar ziekte heeft verlaten. Wanneer haar psychisch labiele dochter Josje weer thuis wil komen wonen om voor haar te zorgen, ziet ze daar eigenlijk erg tegenop omdat ze bang is haar privacy te verliezen. En ze heeft geen hulp nodig. Aan de andere kant wil ze haar dochter ook de gelegenheid bieden te laten zien dat ze wel degelijk verantwoordelijkheid kan dragen en voor haar moeder kan zorgen. De werkelijkheid is echter anders. Wanneer 'mantelzorg' verandert in 'manteldwang', raakt Myrna haar zelfstandigheid en privacy steeds meer kwijt. Maar wat ze niet ziet is dat een veel groter gevaar haar bedreigt.

Marelle Boersma verwoordt heel mooi en ontroerend hoe de relatie tussen Myrna en Josje in elkaar zit en hoe zij ondanks alle moeite die zij doen toch steeds verder uit elkaar raken. Helaas geldt dat niet voor de andere personages, die onderbelicht blijven, waardoor het verhaal geen samenhang kent. Daarnaast had ik halverwege het boek het gevoel dat de plot als los zand door mijn vingers gleed doordat gebeurtenissen geen logische bedding hadden. Ik kon er op een gegeven moment geen touw meer aan vastknopen. De onverwachte ontwikkelingen in de precaire situatie van Myrna naarmate het verhaal vorderde konden dat niet meer rechtzetten; het boek ging voor mij als een nachtkaars uit.

Leesuitdagingen 2013!

Wat heb ik me nu weer op de hals gehaald!
De laatste 2 jaar doe ik mee aan een leesuitdaging op het internationale bookcrossforum: een bepaald aantal boeken lezen die voor 1 januari van het lopende jaar al in je boekenkast staan. In 2011 deed ik mee voor 50 boeken en in 2012 voor 30 boeken. Dat was in beide gevallen (hoewel voor 2012 op het nippertje) te hoog gegrepen. Niet dat ik minder boeken las, maar de meeste boeken kreeg ik of werden aangeschaft in het lopende jaar. En tja, die telden dus niet mee voor de uitdaging.
Toch ga ik het nog een keer proberen: in 2013 ga ik minimaal 30 boeken lezen die voor 1 januari 2013 al in mijn boekenkast stonden. Bij mijn blog Gelezen boeken 2013 vind je deze boeken terug met de letter L (van Leesuitdaging, duh....) tussen haakjes erachter.

En dan de tweede uitdaging; die wordt nog wat moeilijker! Blogger Leeswammes heeft een leuke bedacht: boeken lezen die oorspronkelijk in het Nederlands zijn geschreven. En aangezien ik veel boeken lees die van oorsprong Scandinavisch of Engelstalig zijn, wordt dat voor mij een echte opgave.
Er zijn 5 nivo's:
5 boeken: speculaasje
10 boeken: stroopwafel
15 boeken: roze koek
20 boeken: appeltaart
30 boeken: enorme slagroomtaart

Omdat het een echte uitdaging moet zijn en met een schuin oog kijkend naar de boeken die op mijn torenhoge nog te lezen stapel liggen, ga ik voor ........ de stroopwafel (vind ik ook lekkerder dan een speculaasje :-)).

Wish me luck!!!

2013

De laatste week van december 2012 is omgevlogen - mede dankzij een paar heerlijke dagen vrij. Genieten van even helemaal niks moeten en hoeven en voorbereiden op Kerst en de jaarwisseling.
Eerste Kerstdag zijn we rustig thuisgebleven met zijn tweeën en hebben met en voor elkaar gekookt. Hubby voor- en nagerecht en ik het hoofdgerecht. Alles uit de Allerhande dit jaar - die voor ons interessante gerechten bevatte (nee; niet de chocoladebombe van de voorkant. Je kunt ook overdrijven.....:-)). Wat we wel gegeten hebben?
Voorgerecht: ijsgarnalen met een heerlijke dressing
Hoofdgerecht: zalmfilet uit de oven met gebakken aardappeltjes en sla
Nagerecht: mandarijnenjelly

Niet overdadig dus, maar gewoon heel lekker!

Tweede Kerstdag is traditioneel familiedag: met broers, schoonzussen en nichtje naar mijn moeder. Iedereen neemt iets mee waarbij we van tevoren een verdeling maken. En toch is er ieder jaar tot overhoudens toe teveel :-). Het was weer reuze gezellig, veel gelachen, gekletst, serieuze onderwerpen behandeld maar vooral van elkaar genoten. Dat is een feest wanneer je als familieleden zo bij elkaar kunt zijn.

Met de jaarwisseling zijn we thuisgebleven. Met een paar oliebollen, lekkere hapjes en een fles champagne die in de koelkast op het vuurwerk stond te wachten vermaken we ons prima. Helaas was het te nat om na 12.00 uur nog naar buiten te gaan, wat we normaliter elk jaar doen. Dan staat de hele straat vol met buren en wensen we elkaar een goed Nieuwjaar. Maar ik had er echt geen zin in om me zeiknat te laten regenen en de buren dachten er blijkbaar net zo over, want het was rustig in de straat.

En nu is het al weer 2013; een nieuw jaar met nieuwe kansen en nieuwe mogelijkheden. Een volledig schoon blad dat we zelf kunnen vullen. Laten we hopen op een mooi jaar! Een paar zaken zijn al ingepland maar het overgrote deel is nog blanco.
We hebben geproost op een mooi en goed en gezond jaar, daar gaan we voor!

Gelukkig nieuwjaar en de allerbeste wensen!