In 2016 heb ik mijn blog ernstig verwaarloosd. Dat is jammer, want voor mijzelf is het een leuke tool om dingetjes uit mijn leven voor mijzelf op te schrijven en te verwerken, maar ook om bijvoorbeeld mijn leeslijst bij te houden (en zo misschien tot inspiratie voor medelezers te dienen), en om zo af en toe gewoon leuke prietpraat de wereld in te sturen.
Ik ga dat voor 2017 weer wat serieuzer oppakken. Dus lieve volgers (zijn jullie er nog?) graag weer tot ziens op dit blog!
Ik begin nu alvast maar; dan kan ik weer wennen :-).
Kleine klaagzang: ik ben nu met griep thuis. Te lamlendig om zelfs maar te lezen, bleghh. Dat overkomt me gelukkig niet vaak. Hopelijk zakt het gauw af en kan ik boek en breipennen weer oppakken.
In 2016 ben ik instructeur Taoïstische TaiChi geworden. Ontzettend leuk om deze 'way of life' door te kunnen geven aan beginnersklassen. Ik heb er nu 2 afgerond en op 1 februari 2017 start er weer een nieuwe klas. Ik geef les in Driebergen, maar er zijn klassen in nog veel meer plaatsen in Nederland. Geïnteresseerd? Kijk dan eens op www.taoist.org/nl voor alle informatie.
Het jaar heeft zijn ups en downs gekend. Grootste verdriet was het overlijden van mijn moeder op 12 augustus na een kort ziekbed. Ze was al niet heel sterk meer, maar verheugde zich op haar vakantie. Die heeft ze helaas niet af mogen maken; op de eerste dag werd ze al ziek, de tweede dag is ze in het ziekenhuis opgenomen en 5 dagen later overleden. We missen haar heel erg, maar ze heeft zelf aangegeven er klaar voor te zijn. Wie zijn wij dan om haar tegen te houden?
In januari gaan we de as van zowel mijn moeder als van mijn vader - die in 2009 is overleden - verstrooien conform haar wens; weer samen - een dag nadat ze hun 60ste trouwdag zouden hebben gevierd.
Verder terugkijken heeft niet zoveel zin. Ik zie uit naar een mooi nieuw jaar waarin we hopelijk veel kunnen genieten van onze caravan op de minicamping in Doornspijk, met veel tijd om te wandelen en te genieten - want dat is de essentie van het leven: pluk de dag; geniet van wat je in het hier en nu hebt. Het verleden is geweest en kun je niet veranderen; de toekomst moet nog beginnen, daar kun je niks aan doen. Een plan maken voor later is prima, maar timmer niet alles dicht. Het leven kan je dan nog wel eens een fikse poets bakken. Het nu is belangrijk. Het is een kadootje dat je mag openmaken en gebruiken. Enjoy!
8 december 2016
Aan het eind van de dag - Nelleke Noordervliet
Wat te doen wanneer je
als politica in ruste het (eervolle?) verzoek krijgt om mee te werken
aan je eigen biografie? Dat overkomt Katharina Mercedes Donker,
oud-minister en auteur van twee feministische bestsellers. Ze heeft
verschillende relaties gehad en ze heeft 2 kinderen, een zoon en een
dochter.
De vraag overvalt haar;
wil ze wel dat heel Nederland te weten komt wie ze was, hoe ze was?
Is dat wel interessant en meer nog: wordt er niet meer opgerakeld dan
haar lief is en wat ze eigelijk verborgen wil houden? 'Het leven van
een mens is principieel verboden terrein'.
De biografe is coute
que coute van plan door te zetten, maar liever met de goedkeuring van
Katharina. De deksel is van de doos van Pandora en Katharina kan niet
anders dan haar leven onder de loep te nemen.
Nelleke Noordervliet zet met Katharina Mercedes Donker een hoofdpersoon neer die niet sympathiek overkomt, maar die wel heel boeiend is. Tegen de achtergrond van haar persoonlijke leven, met name in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw, worden veel min of meer in de geschiedenis verdwenen gebeurtenissen weer prominent voor het voetlicht gebracht. Noordervliet geeft geen uitgebreide geschiedenisles, maar tipt overal aan: van de dramatiek van de Spaanse burgeroorlog in de jaren 30, naar de opkomst van het feminisme, naar het leven in de DDR, etc. Katharina maakt er deel van uit, maar steeds van een afstand. Ze is niet gepassioneerd, ze houdt van structuur, wil de touwtjes in handen houden en raakt juist daardoor alles kwijt wat haar lief is: haar mannen, haar kinderen, zelfs op hoge leeftijd haar laatste geliefde.
Het boek is boeiend en leest vlot. Het is af en toe erg fragmentarisch en van de hak op de tak, net zoals gedachten van hot naar her kunnen stuiteren. Het heeft mij niet gestoord, hoewel het soms even schakelen was naar een nieuwe periode in Katharina's leven.
Nelleke Noordervliet zet met Katharina Mercedes Donker een hoofdpersoon neer die niet sympathiek overkomt, maar die wel heel boeiend is. Tegen de achtergrond van haar persoonlijke leven, met name in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw, worden veel min of meer in de geschiedenis verdwenen gebeurtenissen weer prominent voor het voetlicht gebracht. Noordervliet geeft geen uitgebreide geschiedenisles, maar tipt overal aan: van de dramatiek van de Spaanse burgeroorlog in de jaren 30, naar de opkomst van het feminisme, naar het leven in de DDR, etc. Katharina maakt er deel van uit, maar steeds van een afstand. Ze is niet gepassioneerd, ze houdt van structuur, wil de touwtjes in handen houden en raakt juist daardoor alles kwijt wat haar lief is: haar mannen, haar kinderen, zelfs op hoge leeftijd haar laatste geliefde.
Het boek is boeiend en leest vlot. Het is af en toe erg fragmentarisch en van de hak op de tak, net zoals gedachten van hot naar her kunnen stuiteren. Het heeft mij niet gestoord, hoewel het soms even schakelen was naar een nieuwe periode in Katharina's leven.
Komt de biografie er?
Het doet er eigenlijk niet toe; het leven van Katharina Mercedes
Donker is geleefd. 'En ik ben aan niemand de waarheid verschuldigd,
ook niet aan mezelf.'
Ik heb 'Aan het eind van de dag' mogen lezen als blogboek voor NotJustAnyBook. Mijn dank aan de uitgever die mij het boek ter beschikking heeft gesteld.
Abonneren op:
Posts (Atom)