Toen hubby bijna drie jaar geleden te horen kreeg dat zijn werkgever ging reorganiseren en dat zijn afdeling zou ophouden te bestaan, stortte zijn wereld praktisch in. Hij is niet zo piepjong meer en in zijn vakgebied werd de een na de ander weggebonjourd, dus de kans op een andere baan was klein - de lucht zag er pikzwart uit en de deur naar werk ging keihard dicht.
Het heeft heel veel gekost om weer 'peace of mind' te krijgen en een nieuwe richting uit te kunnen slaan. Maar inmiddels is hij afgestudeerd voetreflextherapeut en staat hij op het punt een praktijk op te starten. Trots!
Enkele maanden geleden kreeg ik hetzelfde bericht als hubby een paar jaar geleden: mijn functie wordt opgeheven en ik word binnenkort boventallig verklaard. We zitten nog midden in het proces om te kijken welke mogelijkheden er zijn voor vervangend werd of dat er een outplacement traject gestart moet worden. Bam! Weer een deur die keihard dichtgeslagen wordt.... Ik werk al meer dan 30 jaar en dan is het uitzicht op werkeloos zijn geen fijn idee. En dat ik niet de enige ben die in dit schuitje zit weet ik ook wel, maar dat is eerlijk gezegd geen troost.
En dan! Zomaar, out of the blue, gaat er een deur op een klein kiertje open! In twee dagen tijd wordt hubby gebeld door twee verschillende buro's die twee mogelijke banen voor hem hebben! De ene heeft nog niet teruggereageerd nadat hubs zijn CV had ingestuurd; bij de andere kan hij a.s. maandag op gesprek komen en is er uitzicht op een langer durende job. In zijn vakgebied. En met voldoende tijd om ook nog zijn studie af te kunnen maken en een praktijk op te gaan bouwen.
Helemaal beduusd zijn we en we hopen dat de kier wat wijder open komt te staan! Zou het? Mijn moeder zegt altijd: moed en vertrouwen. En daar houd ik het voorlopig maar even op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten