Ik ken Gerwin van der Werf van zijn columns in Trouw, die ik altijd erg prettig vind om te lezen. Toen dan ook de kans kwam om een proefexemplaar van zijn nieuwe roman Luchtvissers te recenseren, greep ik die met beide handen aan. Kan Van der Werf ook boeien in iets uitgebreiders dan een column? Het antwoord is zonder meer: ja.
Het verhaal voltrekt zich op een klein,
verlaten eiland, Lundines. De bewoners zijn gedwongen geëvacueerd
omdat er geen middelen van bestaan meer zijn. Slechts enkelen (zijn
het er vijf of zes? Wie laat de vuurtoren branden?) zijn stiekem
achtergebleven: de van zijn geloof gevallen dominee, de oude man die
zijn dementerende vrouw verzorgt, het jonge meisje Jo-Anne en haar
vader. En dan is daar Josh, de vreemdeling, die naar het eiland is
gekomen om van zijn schuldgevoel af te komen nadat het zoontje van
zijn vriendin bij een door hem veroorzaakt auto-ongeluk is omgekomen.
Ieder vecht tegen zijn eigen demonen.
Luchtvissers is een formidabele roman.
Grote thema's als mantelzorg, rouwverwerking, sexualiteit,
bescherming, worden op boeiende wijze op microniveau uitgewerkt. Dat
levert een prachtig verhaal op, herkenbaar, rauw, levensecht. Met
messcherpe observaties en sterke dialogen geeft Van der Werf de lezer
een bewogen inkijk in het leven van mensen die alle moeite doen om te
(over)leven – terwijl ze dat eigenlijk niet meer willen. Eenmaal
begonnen in het boek is het praktisch onmogelijk om het weg te
leggen. Een regelrechte aanrader!
(Gelezen voor De Club van Echte Lezers)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten