Recensie: Zolang er sterren aan de hemel staan - Kristin Harmel

Het stramien van het boek is een inmiddels beproefd recept, waarbij ervaringen uit WOII hun schaduwen werpen in het heden. Er zijn geheimen die opgelost moeten worden, voor de huidige generatie kan bouwen aan haar eigen geschiedenis. Kristin Harmel treedt hiermee in de voetsporen van Tatiana de Rosnay (Haar naam was Sarah) en Jenna Blum (Het familieportret).

Het verhaal is een mix van de geschiedenis van WOII en de strijd van de 36-jarige Hope om het hoofd boven water te houden. Zij is pas gescheiden, haar tienerdochter pubert behoorlijk, haar geliefde oma Rose begint te dementeren en ze staat op het punt haar bakkerij, een familiebedrijf, te verliezen. In een helder ogenblik vraagt oma Rose aan Hope naar haar geboorteland Frankrijk te gaan om haar familie te zoeken. Rose is de enige overlevende van de oorlog – wat is er met de rest van het gezin gebeurd?

'Zolang er sterren aan de hemel staan' is in potentie een mooi boek maar lijkt door twee auteurs geschreven te zijn. Rose's verhalen aan het begin van elk hoofdstuk zijn top; erg boeiend en invoelend geschreven. Ik kon me helemaal in haar inleven. Daardoor werd ik op de momenten dat het verhaal verder ging met de zoektocht van Hope telkens weer teleurgesteld. Die delen komen houterig, simplistisch en melodramatisch over, zonder diepgang.

Het boek leest door de vlotte schrijfstijl wel heel gemakkelijk. Wanneer je er eenmaal in begonnen bent, heb je het in no time uit. Maar het laat in zijn totaliteit geen blijvende indruk achter. Leuk detail: elk hoofdstuk begint met een recept uit de bakkerij van Hope, die je het water in de mond doet lopen en uitnodigt om ze zelf uit te proberen.